مدیریت مبتنی بر اهداف

اول بریم ببینیم اصن استراتژی چی هست بعد درباره مدیریتش حرف بزنیم 

تعریف استراتژی ارائه شده از سوی سازمان جهانی (ISO):

"استراتژی" به مجموعه ای از فعالیت های برنامه ریزی شده در راستای دستیابی به اهداف مورد نظر شرکت یا سازمان گفته می شود. به عبارتی دیگر، مدیران ارشد متناسب با استراتژی های تدوین شده برای استفاده بهینه از منابع، شیوه ارتباطات سازمان با بازار، رقبا و سایر عوامل تأثیرگذار برنامه ریزی می کنند.

پس می تونیم بگیم این نوع برنامه ریزی که با استفاده از استراتژی های راهبردی جهت دستیابی به یک سری اهداف از پیش تعیین شده "برنامه ریزی استراتژی" نامیده می شود.

مدیریت استراتژیک چیست؟

مدیریت استراتژیک بکارگیری دانش، مهارت، ابزارها و تکنولوژی های مورد نیاز برای فعالیت های مرتبط با برنامه ریزی استراتژیک و پیاده سازی استراتژی ها جهت دستیابی به اهداف در افق برنامه زمانبندی مورد انتظار سازمان می باشد.

مراحل برنامه ریزی استراتژیک چیست؟

• تحلیل نیازهای تیم، شرکت یا سازمان به منظور محقق شدن اهداف مورد نظر
• طراحی برنامه ای متناسب با نیازهای سازمان با توجه به چشم انداز سازمان و عبور از شرایط بحرانی
• اولویت بندی هر یک از طرح های تدوین شده متناسب با شرایط سازمان
• پیاده سازی راهبرد انتخاب شده و مدیریت برنامه زمانبندی اجرای هر کدام از فازها
• ارائه اطلاعات مورد نیاز جهت اتخاذ تصمیمات استراتژیک در سازمان

شیوه های مختلف پیاده سازی استراتژی

در هر شیوه، مدیر نقش متفاوتی را ایفا می کند و از متدهای مختلف مدیریت استراتژیک استفاده می کند.

شیوه اول: شیوه فرماندهی در مدیریت استراتژیک

عوامل موفقیت این سطح شامل موارد زیر میباشد:

• اعمال قدرت کافی توسط مدیر
• دسترسی مطلوب و بموقع اطلاعات بصورت دقیق و وجود ثبات منطقی در محیط
• اجتناب تدوین گر استراتژی از تعصبات شخصی و عوامل ی تأثیرگذار بر محتوای استراتژی

یکی از معایب مهم این شیوه، کاهش انگیزه کارکنان است؛ کارکنانی که احساس می کنند در تدوین استراتژی ها نقشی ندارند، به گروهی غیر مبتکر تبدیل می شوند.

شیوه دوم: شیوه تغییر سازمانی در مدیریت استراتژیک

در این سطح، تمرکز مدیران ارشد بر تغییر و حرکت سازمان جهت رسیدن به اهداف جدید است. ابزارهای مورد استفاده شامل مواردی نظیر تغییر ساختار و وضعیت منابع و نیروی سازمان برای تمرکز روی اولویت های جدید، اصلاح سیستم های برنامه ریزی و کنترل و استفاده از دیگر رویکردهای تغییر سازمانی می باشد. این شیوه بطور کلی مؤثرتر از شیوه فرماندهی بوده و می تواند برای پیاده سازی استراتژی های مشکل تر بطور کارآمد مورد استفاده قرار گیرد. همچنین این روند به مدیران برای ایجاد تغییرات سریع در محیط کمکی نمی کند و از آنجا که اعمال استراتژی در قالب کل به جزء است، در معرض همان مشکلات انگیزشی شیوه فرماندهی است.

شیوه سوم: شیوه مشارکتی در مدیریت استراتژیک

در این شیوه، اهداف در مجموعه گروه هایی از رده های بالای سازمانی به بحث گذاشته می شود. مدیر مسئول تدوین استراتژی ها از بقیه گروه های مدیریتی (سرپرست هر تیم) می خواهد تا با م، استراتژی ها را تدوین و به مرحله پیاده سازی برسانند. در این صورت مدیرانی که دارای دیدگاه های متفاوتی هستند، تشویق می شوند نظرات خود را مطرح کنند.

این شیوه می تواند کیفیت و آپدیت بودن اطلاعات مربوط به استراتژی اتخاذ شده را افزایش داده و تعهد نسبت به استراتژی و در نهایت اجرای کارآمد آن را بهبود بخشد.

از سوی دیگر گرچه این شیوه ممکن است تعهد بیشتری نسبت به شیوه های قبل داشته باشد، اما احتمال دارد منجر به تدوین استراتژی های ضعیف تر گردد. به عبارت دیگر استراتژی ناشی از مشارکت و گفت و گوهای گروهی نسبت به استراتژی که توسط یک فرد یا یک گروه ستادی ایجاد می شود بیشتر محافظه کارانه و کمتر خیالی است. از طرفی، جمع آوری و ایجاد استراتژی توسط مدیران حوزه های مختلف ممکن است منجر به تدوین استراتژی گردد که توجه زیادی به حوزه عملیاتی خاصی دارد اما کمتر معقول است. مهم تر از همه روند مشارکت و گفتمان ها ممکن است انقدر وقت گیر باشد که سازمان فرصت هایی را از دست بدهد و و نسبت به تغییرات محیطی ناکام بماند.

شیوه چهارم: شیوه فرهنگی در مدیریت استراتژیک

این رویکرد، شیوه مشارکتی را بسط داده و سطوح پایین تر سازمان را نیز در بر می گیرد. در این شیوه، مدیر ارشد، سازمان را با استفاده از ابزار و ارتقاء دیدگاه خود نسبت به مأموریت کل سازمان و سپس اجازه دادن به کارکنان جهت تطبیق فعالیت های خود با مأموریت مورد نظر هدایت می کند. طیف ابزارهای بکار گرفته شده در ایجاد یک فرهنگ سازمانی تنومند، متفاوت است. این تکنیک ها را می توان دسته سوم از ابعاد کنترل نامید. دسته اول ابعاد کنترل، نظارت مستقیم، دسته دوم، استفاده از مقررات، روش ها و ساختار سازمانی در راستای هدایت عوامل رفتاری است و کنترل دسته سوم، ظریف تر و بطور بالقوه تنومندتر است و شامل اثرگذاری بر رفتار از طریق شکل دهی به ارزش ها، نهادها و باورهایی است که مدیران و کارکنان ضمن اتخاذ تصمیمات روزمره، ارائه می دهند.

شیوه پنجم: شیوه پویا در مدیریت استراتژیک

در این شیوه تعیین چارچوب و ساختار اهداف از بالا و تدوین اهداف مشخص از پایین صورت می پذیرد. موفقیت آمیز بودن روش را می توان در تدوین استراتژی های معقول و برخورداری از مجریان توانمند دانست. عمدتا سطح بالایی از تلاش در حین برنامه ریزی در گستره سازمان مورد نیاز است.

کلام آخر   

مدیریت استراتژیک و برنامه ریزی استراتژیک دو مفهوم متفاوت هستند که مکمل همدیگر هستند و بکارگیری هر دو در سازمان ها ضروری است. به عبارتی دیگر در محیطی که ویژگی های آن پیچیدگی و تغییر مستمر است، ظرفیت نوآورانه و تفکر استراتژیک واگرا بسیار بیشتر از برنامه ریزی محافظه کارانه و همگرا به عنوان هسته مرکزی ایجاد مزیت رقابتی به حساب می آیند.

بر خلاف رویکرد برنامه ریزی استراتژی سنتی که بر ایجاد و خلق تناسب و هماهنگی بین منابع موجود و فرصت های در حال ظهور تأکید می کند، مدیریت استراتژیک به عمد بر ایجاد عدم تناسب و ناهماهنگی اساسی بین آنها تمرکز دارد.

این را بدانید مدیریت استراتژیک شامل تفکر بهنگام است و متفکران استراتژیک رابطه بین گذشته، حال و آینده را خوب درک می کنند.

_____________________________________________________________________________________________________________

نظر شما چیه؟ لطفا نظرات خود را با سایر دوستان و کاربران به اشتراک بگذارید.